خاطره آقای فخیمی

در مسیر به همدیگر یادآوری کردیم تا نمازمان را بخوانیم، ما هم در حال حرکت مشغول خواندن نماز خوف شدیم. منتهی با توجه به کوهستانی بودن و بارش باران و گل آلود بودن مسیر گاهی اوقات مجبور می شدیم چهار دست و پا از کوه بالا برویم و حتی خیلی مواقع مقدار زیادی سر می خوردیم و بر می گشتیم پایین و مجبور می شدیم با فرو کردن انگشتانمان در زمین از سر خوردنمان جلوگیری کنیم. همه اینها باعث می شد برای چندمین بار فراموش کنیم کجای نماز هستیم و دوباره از اول شروع می کردیم.

خلاصه حدود ساعت ۳۰/۱۱ شب تقریباً به نوک قله رسیدیم و دیگر رمقی برای بچه ها نمانده بود و هیچ صدایی از کسی در نمی آمد. فرصت استراحت کوتاهی دادند. (البته متوجه شدیم بچه های اطلاعات هم در انتخاب مسیر مردد هستند.)

برای اینکه بتوانم به دوستانم روحیه بدهم از کنار هرکدامشان رد شدم به نوعی سر به سرشان گذاشتم اما هیچ عکس العملی نمی دیدم و در آخر شروع کردم با صدای بلند یکی از روضه های معروف حاج منصور را خواندم که اکثراً با آن آشنایی داشتند و تا یک قسمت از آنرا کسی می خواند، فورا” همه آنرا تکرار می کردند. (السلام ای کشتی راه نجات. السلام ای چشمه آب حیات. السلام … )همین باعث شد بعضی از بچه شروع کردند و مطلبی را گفتند.

بعد از مدتی مسئول اطلاعات و عملیات با برقراری ارتباط بی سیم و دیدن یک نور ضعیف چراغ قوه در پایین کوه، دستور حرکت داد اما چند نفر از بچه ها ابراز کردند نمی توانند ادامه دهند و باالاجبار بصورت سر خوردن با باسن از بالا به پایین آمدند.

حدود ۴ صبح به پایین کوه رسیدیم و تعداد زیادی از بچه های رزمنده زیر یک قسمت از کوه پناه گرفته بودند تا خیس نشوند، وضعیت کوه به شکلی بود که یک نفر هم نمی توانست بصورت کامل خود را از باران در امان بدارد. چون داخل غار رو به بیرون سرازیر بود و مجبور بودیم پاهایمان را داخل قرار دهیم سر را بیرون. متاسفانه آب باران مانع از به خواب رفتنمان می شد. پس از مایوس شدن از خواب به کنار رزمنده هایی آمدم که دور یک تکه آتش کوچک جمع شده بودند. البته آتشی در حد شمع! چرا که مجبور بودند باندهای کمکهای اولیه را آتش بزنند باندها هم اکثرا یا خیس بودند و یا بخاط وجود باران خوب روشن نمی شدند.

در همین شرایط بودیم تا حدود ساعت ۷ صبح که دستور دادند به خط شویم و در ادامه گفتند هر کس نمی تواند به خط مقدم بیاید از ستون خارج شود. این یکی از سختترین انتخابهای خیلی از بچه ها در زندگی بود، زیرا طبق گفته فرمانده‌هان از این به بعد نقطه رهایی است و راه برگشتی نداریم.

بی خوابی، خستگی، گرسنگی، خیسی لباسها و سرما و از طرفی جدایی تعدادی از دوستان از صف، همگی باهم؛ انتخاب را سخت کرده بود.

به مدد الهی در صف ماندم و دوباره دسته بندی شدیم، البته دسته ما تغییری نکرد. من بعنوان تیربارچی بهمراه دو کمکم شامل شهید ابوالفضل شیرکوند و بهروز صفری با دو آر پی جی زن بنامهای مجید افشار و علیرضا اخوان بهمراه کمکهایشان عبداله رضایی و محمد قمی و حسن چنگالی و عسگری، در دسته ی سه بودیم و حرکت کردیم. در همین لحظه شهید علی پیرونظر را دیدم که با چهره ای مملو از نور به سمت من می آمد و از من پرسید شما چه می کنید؟ گفتم من می روم، شما چطور ؟گفت: «من هم می آیم اما از نوع توجیه منطقه ناراحتم زیرا خوب ما را توجیه نکرده اند» و رفت. این بار آخرین باری بود که علی را قبل از شهادتش دیدم.

ساعت حدود ۹ صبح وارد سینه کش یک کوه شدیم و به ما گفتند در جهت مقابل این کوه قناسه چی های عراقی هستند و باید خیلی سریع، بدون کوچکترین مکثی از این منطقه بگذریم. ما هم راه افتادیم و در همان لحظه ورود ما پای کوه، یکی از امدادهای الهی را بصورت کاملا علنی دیدم.

درست زمانیکه ما از پای کوه وارد شدیم مه غلیظی آمد و آن قسمت کوه را پوشاند و ما در داخل مه از کوه بالا رفتیم. در مسیر سربالایی کوه و حدوداً اواسط راه به بعد، بچه ها ابراز خستگی می کردند. اما هر کدام به نحوی به همدیگر روحیه می دادیم تا مبادا با از بین رفتن مه و تسلط عراقیها به ما تلفاتی از ما بگیرند. در طول راه، متوجه پیکر چند شهید شدیم که پشت سرهم افتاده بودند و معلوم بود، همگی با یک گلوله خمپاره به شهادت رسیده اند و آثار ترکشها و زخمهای پیکر شهدا باعث شد یکدفعه احساس کردیم بچه ها روحیه شان را باختند تا اینکه برادر علی آبادی فرمانده گروهان عاشورا با کمک وسایل خود شهدا، از جمله کوله ها و وسایل دیگر سعی کرد روی آنها را بپوشاند و سپس حرکت کردیم. همانطور که از مسیر بالا می رفتیم هر وقت خستگی راه و سنگینی تیربار و مهمات آن به من فشار می آورد و می خواستم استراحت کنم، تا چشمم به شهید شیرکوند می افتاد که با عزمی راسخ و مصمم در حال بالا رفتن بود از ایستادن و استراحت کردن خجالت می کشیدم. حدوداً ساعت ۲ بعد از ظهر به نوک قله کوه رسیدیم که دیدم در مقابل ما یک دره حدوداً دو متری قرار دارد، برادر علی آبادی از داخل دره به ما اشاره می کرد سریعتر به ده یا پانزده متر آنطرفتر برویم و از آنجا وارد دره شویم، زیرا از تپه مقابل در تیررس عراقیها قرار گرفته بودیم. حقیقتاً من از فرط خستگی بیش از حد، احساس کردم دیگر توان راه رفتن آن پانزده متر را ندارم به همین خاطر از بالای همان بلندی به پایین پریدم و خودم را از تیررس خارج کردم و به کنار یک سنگ رفتم و به آن تکیه کردم. هنوز خیلی از رسیدن گروهان بعثت نگذشته بود که دستور حرکت گروهان عاشورا صادر شد و گروهان از جهت مقابل کوهی که از آن بالا آمده بودیم سرازیر شد و رفت. همزمان با حرکت گروهان عاشورا سروصدای تیراندازیهایی از سمت عراقیها بلند شد و این مسئله باعث دل نگرانی ما شده بود مخصوصاً من که تمام مدت به فکر علی بودم که وی در چه حالی است؟

بعد از آن به ما گفتند: شما به داخل غار بروید و منتظر بمانید. تا از خمپاره ها ی گاه و بیگاه دشمن در امان بمانید. ما هم بعداز ورود به داخل غار، اول نمازمان را خواندیم وتا خواستیم استراحت کوتاهی داشته باشیم خیسی لباسها وسرمای منطقه اثر خود را گذاشت و مدام دندانهایمان در حال خوردن بهم بود و همین مسئله باعث شد نتوانیم استراحت داشته باشیم. البته من همیشه آدم خوش خوابی بوده ام و در آنجا هم ۱۰ دقیقه، ۱۰ دقیقه می خوابیدم. اما وقتی از زور سرما بیدار می شدم متوجه می شدم تمام دندانهایم در حال به هم خوردن و تمام پیکرم در حال لرزیدن است. به همین خاطر خیلی سریع شروع می کردم به بالا و پایین رفتن از سراشیبی داخل غار تا بدنم گرم می شد و دوباره می خوابیدم، این کار را تقریبا تا غروب تکرار کردم تا بعد از آن بچه های تدارکات مقداری غذا آوردند و به هر سه نفر یک عدد کنسرو تن ماهی رسید و به هر نفر یک تکه نان. اما شهید شیرکوند از خوردن تن ماهی خودداری کرد و می گفت: «اگر شکممان پر باشد و شهید شویم، بدنمان بد بو خواهد شد» و فقط به خوردن مقدار کمی نان خالی اکتفا کرد. ما در آن هوای سرد تن های ماهی سرد را با نان خوردیم.

شاید حدود ساعت ۱۰ شب بود که دستور آمادگی برای حرکت را دادند، ما آماده شده و حرکت کردیم. وقتی از سراشیبی کوه پایین می رفتیم مقدار خیلی کمی نور از پشت کوههای سمت راستمان معلوم بود و با آن می توانستیم شکل کوهها را تشخیص دهیم و به ذهن بسپاریم. اما بعد از مدتی دیگر هیچ نوری نبود و ما باید بصورتی قدم برمی داشتیم تا از نفرات جلویمان عقب نیافتیم زیرا در صورت عقب افتادن، قادر به دیدن هیچ چیزی نبودیم، از طرفی هم بدلیل اینکه در بین عراقیها بودیم نمی توانستیم همدیگر را صدا کنیم. مثلا یک مرتبه احساس کردم از نفر جلویی من هیچ خبری نیست به همین علت شروع کردم با تمام سرعت دویدن تا اینکه به شدت خوردم به نفر جلویی، ازطرفی چون من تیربارچی بودم و قنداقه اسلحه درپشت سرمن قرار داشت، شهید شیرکوند باضرب با آن برخورد کرد و فقط یک آخ گفت.

در طول مسیر از کنار یک رودخانه گذشتیم وگاهی یک دفعه کلاً ستون می ایستاد و می نشستیم و جالب آنجا بود که علیرغم خیس و گل آلود بودن زمین، بچه ها به محض نشستن، همگی می خوابیدند و دوباره تا ستون حرکت می کرد، هر کس نفر پشت سر خود را بیدار می کرد و به راه می افتادند!

با اینکه ما قراربود عملیات ایذایی انجام دهیم و دشمن را دور بزنیم و اینکار باید بصورت کاملاً مخفیانه انجام می شد اما در مسیر، اسلحه ها و مهمات بچه ها مخصوصا نوارهای تیربار ما تیربارچی ها که خشاب هم نداشتیم خیلی سروصدا می کرد.

در راه رفتن به سمت پشت دشمن، با اینکه ما در دسته سه بودیم اما در سر ستون گروهان حرکت می کردیم، از طرف فرمانده گروهان، عموحسن، فراخوان شدیم که آرپی جی زنهایمان بیایند. هر دو آرپی جی زن دسته ی سه در کنار گروهان ایستادند و یکی از آنها نشست و دیگری ایستاد و به سمتی که مسئول اطلاعات و عموحسن گفته بودند، نشانه گیری کردند. مسئول اطلاعات داشت با دست، یک سنگر دوشکا را نشان می داد که حدود ۱۰ یا ۱۵ متر آ نطرفتر بعد از جاده خاکی بود. وی داشت توضیح می داد که آماده باشید تا زمانیکه گروهان از اینجا رد شود و اگر آنها شلیک کردند شما هم شلیک کنید. (بعدها فهمیدیم به منطقه ای که ما در آن قرار داشتیم ارتفاعات قامیش می گفتند)

در همین حین احتمالا دوشکاچی عراقی هم که شاهد این صحنه بوده، به یکباره شروع کرد به شلیک، من هم درست پشت سر آر پی جی زنهای خودمان بودم که هر دو، یکی پس از دیگری شروع کردند به شلیک. یعنی اول نفر ایستاده شلیک کرد و درد عجیبی را در سروصورت خودم احساس کردم و زمانیکه خواستم بنشینم نفردوم شلیک کرد. درهمین زمان بخاطر درد و سوزش زیاد، سرم رابه حالت سجده به زمین گذاشتم و فکرمی کردم، سروصورت من احتمالا چاک چاک شده است، از آنطرف از تپه مقابل که عراقیها در آن مستقر بودند از بالا و پایین به طرف ما شلیک می شد، تیربارچی ها و دوشکاچی و تک تیراندازها، همگی داشتند شلیک می کردند. در همین زمان هم تعداد زیادی منور توسط عراقیها به آسمان پرتاب شد که منطقه مثل روز روشن شده بود.

ادامه دارد …